اثر بخشی گروه درمانی شناختی ـ رفتاری برکاهش اضطراب امتحان و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دختر دبیرستان

پژوهش حاضر با هدف اثر بخشی گروه درمانی به شیوه شناختی ـ رفتاری برکاهش اضطراب امتحان و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دختر اول دبیرستان انجام گردیده است. روش پژوهش آزمایشی و براساس طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری شامل 60 نفر از دانش آموزان دختر اول دبیرستان که در مدارس سیاهکل در سال 94- 93به تحصیل اشتغال دارند بوده است. نمونه آماری شامل افرادی است که در مقیاس اضطراب حداقل یک نمره بالاتر از میانگین و در مقیاس خودکارآمدی حداقل یک نمره پایین تر از میانگین بدست آوردند. که به صورت تصادفی ساده دو گروه 15 نفر(آزمایش و کنترل) جایگزین شدند. از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس به گروه آزمایش، آموزش شناختی ـ رفتاری که 8 جلسه و هر جلسه به مدت90 دقیقه و هر هفته یک جلسه آموزش داده شد به گروه کنترل در این مدت هیچ آموزشی داده نشد، در پایان بر روی هر دو گروه بطور همزمان و در شرایط یکسان پس آزمون اجرا گردید. به منظور گرد آوری داده ها از پرسشنامه اضطراب امتحان اسپیل برگر و پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره(mancova) قرار گرفت و به کمک نرم افزارspss20 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش گروه درمانی به شیوه شناختی ـ رفتاری برکاهش اضطراب امتحان دانش آموزان دختر اول دبیرستان اثر معنی دار وجود نداشت(001/0= ، 867/0=p، 03/0= (1،26)f). ولی در افزایش خودکار آمدی دانش آموزان اثر معنی دار وجود داشت(32/0= ، 002/0=p، 13/12= (1،26)f).. نتیجه گیری: گروه درمانی به شیوه شناختی ـ رفتاری بر افزایش خودکار آمدی دانش آموزان دختر اول دبیرستان مؤثر بوده است.